3wrolos

[1996-2004]
Το κυριο καλλιτεχνικο μεσον των ερευνητικων εργασιων ειναι η διανθρωπινη επικοινωνια:οι προθεσεις ή/και τα συμφεροντα θεμελιωμενα ιστορικα, υποκειμενικα, κοινωνικα, αντικειμενικα και γλωσσικα, που αποτυπωνει ενας σε μια εκφραση του, αναπαραγονται απο εναν ευκαιριακο "αλλον", εναν - ιστορικα, υποκειμενικα, κοινωνικα, αντικειμενικα και γλωσσικα - "αλλον", με στοχο και μετρο: την επιτυχη αναπαραγωγη απο τον αλλον, των εκφρασμενων προθεσεων ή/και συμφεροντων του ενος.
Συμφωνα με τα παραπανω, τα θεσμιμενα τεχνικα μεσα (προφορικος γραπτος λογος, σχεδιο, χρωμα, φωτογραφια, βιντεο, ψηφιακα μεσα, χρηση δικτυων) εμπλουτιζονται περα απο τις εννοιες της αναπαραστασης και της παραστασης με την εννοια της επικοινωνιακης διαδρασης. Τεχνικο μεσο επικοινωνιακης διαδρασης, μπορει να θεωρηθει οποιοδηποτε υλικο που μπορει να αποδωσει μεσω επεξεργασιας: το ευρος της απαιτουμενης εγγραφης, αποθηκευσης και μεταφορας των αναπαραγωγικων σημειων καποιας εκφρασμενης προθεσης ή/και καποιου εκφρασμενου συμφεροντος.
Κυριως ομως και επεκτεινοντας επικοινωνιακα την εννοια της εκφρασης των θεσμιμενων τεχνικων μεσων, μπορει να θεωρηθει ως τεχνικο μεσο επικοινωνιας οποιαδηποτε εκφραστικη δραση, (υλικα αντικειμενοποιημενη ή αυλη) η οποια να ειναι ικανη να απομνημονευθει απο τριτους, μεσω και χαρη της ικανοτητας της αναπαραγωγης της.
Μετατοπιζοντας τη προσοχη απο τα σημεια του παραστατικου αντικειμενου στη ζωτικοτητα της ανθρωπινης διαδρασης, ενεργοποιειται αυτο που συμβαινει στις καθημερινη επικοινωνια: κατα τη συζητηση με εναν "αλλον", φιλικο ή αγνωστο προσωπο, οπως επισης και κατα το διαβασμα στην εφημεριδα για καποιο νεο νομο, ή ακομη και, παρακολουθωντας ή παιρνοντας μερος σε μια συνεντευξη, ..., συμβαινει οτι συγχρονως με τη κατανοηση των εκφραζομενων, αναδυονται εννοιες υποκειμενικων, ιστορικων, κοινωνικων, γλωσσικων δεδομενων που συστηνουν το συνομιλητη, ή τη κοινοτητα, ή και τη διαδραση την ιδια.
Η "διαφορα" φερνει στο προκειμενο γνωστα ή και "αγνωστα" αποσπασματα τοσο της προσωπικης οσο της κοινωνικης, αλλα και της γλωσσικης συστασης. Οι ψυχολογικες μεθοδοι, οσο και η συναναστροφη με ξενους δινει το παραδειγμα. Πραγματι, γνωστο ειναι οτι, η ιστορια, ο εσωτερικος υποκειμενικος οριζοντας, οι νομοι, και η γλωσσα, συστηνουν τη συνθηκη (χρονικα -διαχρονια-, τοπικα -διατοπια-, ταξικα -διαταξια-, μεσικα -διαμεσια-, περιστασιακα -διαφασια-) μεσα στην οποια διαμεσολαβειται η καθημερινη διανθρωπινη πρακτικη.
Σημερα, λογω της μεταμοντερνας συνθηκης της απουσιας αξιολογησεων, με το που εισαγονται στο εργο, οι διανθρωπινες δρασεις που το διαμορφωνουν, (αυτο που δηλαδη εμενε εξω απο τη τελικη εκθεση του εργου μεχρι χθες), εγκαινιαζεται ενας νεος χωρος κριτικης. Η σημερινη καλλιτεχνικη κριτικη διερευνα τις κοινωνικες, ιστορικες, υποκειμενικες και γλωσσικες συνθηκες που αξιολογουν μια πραξη ως καλλιτεχνικη. Η μεχρι χθες κριτικη που επικεντρωνοταν στις υλικα παριστωμενες συνθηκες του εργου, τωρα εμφανιζεται ως τμημα ενος νεου ολου. Μια διανθρωπινη δραση που διερευνα τις συνθηκες που την οριζουν, ανοιγεται σε ενα νεο ολιστικο τοπιο, (χωρις να αναπτυσσει ολιστικες προθεσεις), στο τοπιο της διερευνησης των συνθηκων αξιολογησης της ιδιας της διαδρασης. Αυτη ομως η πρακτικη σημαινει οτι ιστορικα βρισκομαστε πλεον στη κριτικη της αξιολογησης μιας πραξης. Η ανανεωση της δομης και της λειτουργιας των αξιολογικων θεσμων απ τη μια και η κριτικη των κοινωνικων και υποκειμενικων εκφρασμενων προθεσεων και συμφεροντων απ την αλλη, ειναι τα νεα πεδια διερευνησεων.

6/2004